Eindelijk, voor het eerst sinds vele jaren, vrij tussen kerst en Nieuwjaar. Nog maar een dag werken en dan even helemaal niets behalve dan relaxen. Een soort minivakantie…… ik wist toen nog niet dat die mini vakantie dik 6 maanden zou duren.
Achteraf waren er al heel wat signalen geweest, de laatste twee jaren liep ik te kwakkelen met de meest vage lichamelijke klachten. Onder het mom ‘het is vanzelf gekomen, dus het gaat ook wel weer vanzelf over’ bleef ik ermee doorlopen. Het ging ook inderdaad vanzelf weer weg om vervolgens steeds heftiger terug te komen. Uiteindelijk begon mijn lijf zijn ongenoegen te uiten met zware hartkloppingen, paniekaanvallen, uit het niets ongecontroleerd trillen en bibberen, onrust, opgejaagd, het gevoel hebben dat ik elk moment een hartaanval zou krijgen. Afijn, ik heb de huisarts in die periode goed leren kennen. Alle zorg werd aan mij besteed. Werd ondersteboven gekeerd en heb zelfs een week met een hartritme monitor gelopen. Regelmatig kreeg ik te horen;’Er is niets lichamelijks met u aan de hand kreeg ik regelmatig te horen. Zou het misschien stress kunnen zijn?’
Stress was het volgens mij niet. We hebben het allemaal wel eens druk. Niet mij realiserend dat ik een steeds korter lontje kreeg wat mijn omgeving bij voortduring aangaf.
Toen brak ik…. ik heb in mijn hele leven nog nooit zoveel verdriet gehad, tranen bleven komen. Ik begreep niet waarom ik zoveel verdriet had, het was er gewoon. Huilen is voor sukkels dacht ik nog. Doodmoe maar ook een soort opgelucht wist ik dat ik dit niet alleen kon oplossen en heb op advies van een zeer goede directe collega de praktijk gebeld.
Voor de eerste afspraak was ik zeer sceptisch, ik had een zeer hoog ‘ geiten-wollen-sokken’ percentage verwacht maar dat bleek totaal ongegrond. Na de intake en een behandeling op de bank voelde ik mij veel meer op mijn gemak. De grootste eye-opener was een aantal sessies verder waarin ik in een oefening op een plank mocht gaan staan en van links naar rechts schommelde. Geen probleem totdat ik dezelfde oefening mocht doen met mijn ogen dicht. Op dat moment had ik totaal geen gevoel van richting meer en was alleen maar in mijn hoofd bezig om te blijven staan. Voelde mijn hele lichaam verkrampen.Het bleek dus dat ik met mijn ogen dicht net zo hard aan het heen en weer aan het schommelen was als met mijn ogen open. Dat, terwijl alles in mij zei “rustig aan” en ik ook het gevoel had dat ik het rustiger aan deed.
Dat was nu precies de kern van mijn ik, alle signalen negeren en mij voor alles en iedereen afsluiten en volle bak blijven doorgaan. Die les zal mij altijd bijblijven!
Onze visie
